Έπειτα από ένα Σαββατοκύριακο στο οποίο ειπώθηκαν, γράφτηκαν και γενικά έγιναν πολλά, καλό θα ήταν να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά τώρα που ξεκινάει η εβδομάδα.
Δεν θα κάτσουμε να κάνουμε καταγραφή γεγονότων. Ούτε να στοχοποιήσουμε ανθρώπους, σωματεία και τα συναφή. Ξεκινάμε από κάτι το οποίο είναι κοινώς αποδεκτό: το να διαχειριστεί κανείς την ένταση ενός αγώνα είναι δύσκολο πράγμα.
Δεν αντιλέγει κανείς σε αυτό και ειδικά αυτός που το έχει ζήσει ή το ζει καθημερινά. Πράγματι, όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμη και τα πράγματα να ξεφύγουν ενίοτε. Ούτε οι πρώτοι που το κάνουμε είμαστε ούτε οι μόνοι.
Το πρόβλημα όμως δυστυχώς είναι ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε, πώς το θέλουμε και γιατί το θέλουμε. Διότι οι ίδιοι άνθρωποι που μπαίνουν στο στόχαστρο για απρεπείς συμπεριφορές είναι αυτοί που πρώτοι από όλους χειροκροτούν κινήσεις, όπως τη χθεσινή του Μυριδάκη για παράδειγμα στο γήπεδο Καστελίου ή του κάθε Μυριδάκη γενικότερα.
Αυτοί που κυνηγιούνται με διαιτητές, παράγοντες άλλων ομάδων, φιλάθλους και όποιον άλλον τέλος πάντων περπατά και αναπνέει μέσα σε ένα γήπεδο, είναι αυτοί που μετά το τέλος του αγώνα θα αναρτήσουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «να ευχαριστήσουμε το τάδε σωματείο για την άψογη φιλοξενία».
Και το χειρότερο όλων ξέρετε ποιο είναι; Βασικά δεν θα σας πω. Θα σας προτρέψω απλά να πάτε ένα πρωινό Σαββάτου ή Κυριακής σε κάποιο παιχνίδι των αναπτυξιακών πρωταθλημάτων.
Εκεί όπου οι διαιτητές αναγκάζονται να διώξουν τους γονείς από την κερκίδα, που αγώνες διακόπτονται ώστε να πάνε οι προπονητές και οι άνθρωποι των ομάδων να ζητήσουν από την κερκίδα να συμμορφωθεί. Αυτά όλα δεν αποτελούν προϊόντα μυθοπλασίας και αν τα θεωρείται ως τέτοια πηγαίντε και δείτε ιδίοις όμμασι.
Σε παιχνίδια παιδιών 13,14,15 χρονών. Σε ηλικίες τόσο ευαίσθητες που το μόνο που δεν θες να καλλιεργήσεις είναι το μίσος. Και πώς περιμένει μετά κανείς το παιδί του να φτάσει μακριά και κυρίως να συνεχίσει να αγαπά τον αθλητισμό και να τον υπηρετεί;
Το ερώτημα τελικά είναι το εξής; Θέλουμε το ποδόσφαιρο στα Χανιά να είναι ένα προϊόν αξιοζήλευτο για την εικόνα του και για τη συμπεριφορά των εμπλεκόμενων και να απονέμουμε κάθε χρόνο τιμητική πλακέτα στον «κύριο fair play» ή θέλουμε να δημιουργήσουμε το πρώτο ερασιτεχνικό Τσάμπιονς Λιγκ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται;
Αυτά για σήμερα. Καλή εβδομάδα να έχουμε, με υγεία πάνω από όλα.